Monday, February 27, 2017

మా ఇల్లు మళ్ళీ నవ్వింది !


మా ఇల్లు  మళ్ళీ  నవ్వింది !
------------------------------------

మా ఇంటి  గవాక్షం  గుండా
స్వర్గ సీమ ను చూశాను
మట్టి గోడల  మధ్య
మమతల  దివిటీలను చూశాను
మా ఇంటి  అణువణువులో
పరమాణువై  పరవశించాను
మా ఇంటి  లోగిళ్ల  సంక్రాంతి  ముగ్గుల్లో
గుమ్మడిపూల  గొబ్బెమ్మలను పలకరించాను
మా ఇంటి  వెనుక
ఒక పూల వనం  వసంతమై  వికసించేది
మా ఇంటిలో  రాత్రి వేళ
లాంతరు  బుడ్డీలు  మణి  దీపాలై   వెలిగేవి
గుడ్డి లాంతర్ల  వెలుగులోనే
మా చదువులు  తెల్లవారేవి
అమ్మ కలిపి పెట్టిన  గోరుముద్దల్లో
గోకులం  గుర్తుకు  వచ్చేది
లేత  దూడల  పిలుపుకు
తల్లి ఆవుల ప్రేమకు  మురిసి పొయ్యే వాడిని
మా ఇల్లు నాకొక   బృందావనంలా  అనిపించేది
కాలం  కరిగి పోయింది
 ఇల్లు విడచి -ఊరు  వదలి
అమ్మ నొదలి -అయ్య నొదలి
గొడ్డు నొదలి - పంట   నొదలి
చదువు  కోసం - బ్రతుకు  తెరువు కోసం
నగర మొచ్చి - నరకం చూసి
నలభై ఏళ్ల  పయనంలో
సంసారం సాగర మయిన నాకు
విచిత్రంగా  ఇల్లు గుర్తుకొచ్చింది !
శిధిల మైన  నా ఇల్లు
శ్మశాన  మైన నా ఇల్లు
అమ్మా  నాన్నలకింకా  ఆలంబనమైన నా ఇల్లు
నెర్రెలు చీలిన  నా ఇల్లు
దుమ్ము  పట్టిన నా ఇల్లు
బూజు  పట్టిన నా ఇల్లు
నెల నెలా పంపిన  డబ్బు
నా వాళ్ళను మురిపించ లేదు
తూట్లు పడిన దేహంలా  నా ఇల్లు
మూలుగుతున్న దేహాలతో  నా వాళ్ళు
డబ్బు మనిషిని  బ్రతికిస్తుందేమో  గానీ
ప్రేమ మనస్సుని జయిస్తుందన్న  నగ్న సత్యం
నాకు గోచరించింది !
ఇన్నేళ్లకు మా ఇల్లు  మళ్ళీ చిగురించింది
అమ్మానాన్నల స్వచ్ఛ  మైన నవ్వులా
మా ఇల్లు  నవ్వింది
ఇంటిల్ల పాది మా వాళ్లందరితో
మళ్ళీ  గృహ ప్రవేశం  జరిగింది
మా ఇల్లు మళ్ళీ నవ్వింది !



రచన : వారణాసి భాను మూర్తి  రావు














Monday, February 20, 2017

మూడు పొద్దులూ !

మూడు పొద్దులూ / bhanu varanasi

మూడు పొద్దులూ నాకు సమానమే
ఉదయం , అపరాహ్నం మరియు సాయంత్రం
సమాంతరంగా సూర్యుని ఎదలో
పడుకున్నప్పుడు
ముప్పొద్దులూ నాకు సమానమే
ఉదయ భానుడు అందించిన
చిరు చిరు కాంతులు
పాదరసంలా జారి పోతున్నప్పుడు
దిక్కు తెలియని మందార పూవులా నేను
పాలి పోతున్నాను
అపరాహ్నం వేళ
'చేతి వెన్న ముద్ద' లా ఉన్న సూర్య గోళాన్ని
గళంలో వేసుకున్నప్పుడు
నీలకంఠుడు నేనే అనుకొని
మురిసి పొయ్యాను నేను
సాయంకాలపు వేళ
సముద్ర తీరంలో ఏకాకినై
సంచరిస్తున్నపుడు
ఓ పెద్ద అగ్ని గోళం
పసుపు నీళ్లతో చిలకరించుకొని
స్నానం చేస్తున్నట్లు అనిపిస్తోంది నాకు
రంగు రంగుల మేఘాల పరివృత్తంలో
ఆకాశం నీలి రంగు ముసుగు వేసుకొని
చిక్కని చీకట్ల కౌగిలి లోకి
ఇమిడి పోతోంది !

(This poem was written on 20.09.1996  . Just got that piece of paper in the old files  and like to post here.)

Monday, February 6, 2017

రాస పల్లి కథలు ( 3 ) - కొలిమి ఆచారన్న

రాస పల్లి కథలు ( 3 )  - కొలిమి ఆచారన్న 

నేను మా రాస పల్లి లో సిన్నప్పుడు స్యానా సంగతులు జరిగినాయి . నా కపుడు ఎనిమిది ఏళ్ళు . ఒక సారి ఏమయిందంటే మా ఊర్లో కొలిమి గురువాచారి అనే ఆసామీ ఉండేవాడు . ఆయన కొలిమిలో కమ్మీలను కాల్చి రైతులకు కావల్సిన ఇనుప పనిముట్లను చేసిచ్చే వాడు. ఆ పనికి రైతులు రూపాయో , అర్థ రూపాయి దుడ్లు ఇచ్చేవారు . ఆ రోజుల్లో అర్ధణా , అణా అంటే శ్యానా ఇలువ ఉండేది . అర్ధణా ఆంటే మూడు పైసలు, అణా అంటే ఆరు పైసలు. రూపాయికి పదహరు అణాలు ఇచ్చేవారు. బొట్టు అనేది గూడా ఉండేది. మధ్యలో రాగి నాణేనికి బొక్క ఉండేది. మా నాయన నా కెప్పుడో గాని దుడ్లు ఇచ్చేవాడు గాడు. ' నీ కెందుకబ్బా దుడ్లు? అనేవాడు . నాకు కోపం వచ్చేది బాగా . కమ్మర కట్లు, పాగం పప్పు, ఉడక బెట్టిన గెనుసు గడ్డలు , పబ్బిల్లలు అమ్మే వాళ్ళు సాయబులు . నాకు కొనుక్కొని తినల్ల అని బలే ఆశ. కానీ మా నాయన దుడ్లు ఇస్తే గదా ! దుడ్ల కోసం నేను సింతకాయలు కొట్టేవాడిని సింత తోపుల్లో . పండు సింత కాయలకు మా ఊళ్ళో ఇపుడు సెప్పిన వన్నీ ఇచ్చేవాళ్ళు . గానీ సింత తోపుల్లో రెడ్లు సూసి నారంటే , నా పని అయిపోయినట్లే ! సింత బరీకే తీసుకోని గొడ్డును కొట్టినట్లు కొడతారు. అందుకే నేను సింత మాన్లు ఎక్కి కాయలు కొయ్యాలనుంటే గూడా స్యానా బయ పడే వాడ్ని. అందుకే రాళ్లు ఇసిరి కాయలు ఎన్ని కింద పడాతాయో , అవన్నీ ఏరుకొని , షరాయి జోబీల్లో నింపుకొనేవాడిని . ఊర్లో బుట్టల్లో అమ్ముకోనే సాయబుల దగ్గర కావల్సినివి సింతకాయలు ఇచ్చి తినే టోడిని . నేను స్కూలు నుండి వస్తానే , మా ఇంటి పక్కనన్నే ఉండే గురువాచారన్న కొలిమి దగ్గర కుసుండే వాడ్ని . నాకు ఎర్రగా కాలే ఇనప కడ్డీల్ని , పెద్ద సుత్తితో గట్టిగా సాగదీస్తూ కొట్టే శబ్దాన్ని ఇనాలంటే స్యానా కుసాలుగా ఉండేది . కొలిమి ఆచారి కొడుకు గాలి కోసం తోలు తిత్తుల్ని పైకి కిందకు ఊదే వాడు . అయి నిప్పుల్ని రాసుకొని బాగా మండేవి . ఆ నిప్పుల్లో ఇనుప కడ్డీల్ని పెట్టి కావాల్సిన మడక సామాన్లు జేసే వాడు మా గురువాచారన్న . ఒక్క రోజు , గురవన్న కొడుకు ర్యాల ! అప్పుడు నన్ను పిలిచి నాడు ఆచారాన్న .
' రేయ్ సామి! నువ్ ఊదతావా కొలిమి తిత్తి ? ' అన్నాడు .
నాకు స్యానా కుసాలు అన్పించింది .
' నేను ఊదతా అన్నా ' అన్నాను.
'సరే ఊదరా ' అన్నాడు .
'ఒక తిత్తి పైకెత్తితే గాలిని పీల్సి , ఇంకో తిత్తి కింద వదిలితే గాలిని కొలిమి లోకి వదలు ' అని ఆ పనిని నాకు నేర్పించి నాడు .
నాకు స్యాన నవ్వు వచ్చింది . పైకి కిందకు ఒక అర్థ గంట తోలు తిత్తుల్ని తిప్పినాను . అపుడే భుజాలు లాగుతుండాయి. సేతులు నొప్పి పుడతా ఉండాయి .
'ఉ ...ఊదాక్ ' అని గట్టిగా అరసినాడు గురవన్న .
బయపడి ఊదడం నిలిపినాను .
మళ్లి గట్టిగా 'ఊదు ' అన్నాడు గురవన్న.
నేను ఎక్కడో చూస్తూ తిత్తుల్ని ఊదలేదు .
' నీకు పప్పులు , కమ్మర కట్లు కొనిస్తా లేరా ! ఊదు సామీ ' అన్నాడు గురవన్న .
ఆ మాట ఇంటానె నాకు ఎక్కడ లేని సక్తి వచ్చి , గట్టిగా స్పీడు గ తిత్తుల్ని ఊదినాను . అంతలో ఆ ఊదుడుకు ఒక పెద్ద అగ్గి రవ్వ గురవన్న రొమ్ము మీద పడింది .
అంతే , 'అమ్మ నా కొడకా , సంపితివి గదరా .... ఆపు ...యూదాక్ ' అని గట్టిగా తిట్టినాడు .
నాకు బయ్యం ఏసీ , ఒక్క సారి పైకి లేసి పరిగెత్తినాను .
' పట్టు కొండి , దొంగ ముండా కొడుకుని ' అని గురవన్న నిప్పు తొక్కిన కోతి లా అరసినాడు .
నాకు ఒళ్ళంతా కంపరం వచ్చి , మా ఇంటి ఎనకాల ఉన్న గడ్డి వాములో దాక్కొన్నాను . రాత్రంతా అక్కడే ఉండాను బయపడి . మా అమ్మ , నాయన ఒకటే ఏడ్పు . గురవన్న తిట్టని తిట్టు తిట్టకుండా శాపనార్థాలు పెట్టినారు . పొద్దున కోడి కూస్తానే , మా యమ్మ , నాయనకు తెలియకుండా నా సాప మీద పడుకొని నిద్ర పొయినాను . తర్వాత గురవాచారన్న మొహం సూడనే లేదు . పదేళ్ల తర్వాత గురవా చారన్న నన్ను గుర్తు పట్టి , ఆ విషయం సెప్పుకోని ఒకటే నవ్వు.
కూలబడి నవ్వి, నవ్వి సచ్చి నాము మేమిద్దరమూ ఆ రోజు .
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------